Kogut i brylant

Dwa koguty, znużone walką a mocno trapione głodem,
grzebały razem na kupie gnoju.
Gdy tak grzebią i grzebią,
odkryły kilka kryjówek, dokąd się schroniły robaczki.

Nagle jeden dostrzegł coś błyszczącego,
pochwycił to łakomie swoim dziobem
i skwapliwie z tym umykał.

Drugi, który właśnie coś wygrzebał,
co głód jego zaspokoić mogło i dobrze mu smakowało,
nie pytał uciekającego, co znalazł,
i gonić za nim wcale nie myślał.

– O ty głupcze – rzekł uciekający
– głupcze nad głupcami!
Jedz sobie twój jęczmień, owies lub robaki,
kontentuj się tą pospolitą karmą!
Ale kogutowi podobnie jak ja zasłużonemu
szlachetniejszy sposób życia przystoi.

Z taką z sobą pogadanką
zabiegł do kąta, w którym kosztowną swoją potrawę chciał spożyć.
zabrał się więc do rozłupania kamyka,
ale prędzejby sobie dziób roztrzaskał niż ów kamyk.

Oba te koguty żyły w domu znakomitego pana.
Właśnie przechodził przez dziedziniec służący,
spostrzegł koguta, a przy nim coś błyszczącego,
przystąpił bliżej, a kogut w obawie,
aby nie utracił swojej zdobyczy, połknął ten brylant.

Służący przypomniał sobie, że jego pani przed kilkoma miesiącami piękny brylant zgubiła;
opowiedział, co widział,
poczerni wszyscy wzięli się do łapania koguta.

Kucharz czekał już z dużym nożem,
przyniesiono mu koguta,
kucharz urżnął mu głowę,
rozpruł żołądek, znalazł w nim brylant
i oddał go pani.

Drugi kogut, dowiedziawszy się o tem, co się stało,
rzekł na to bardzo roztropnie:
Jak szkaradną jest chciwość, żadnej nie przynosząca korzyści,
lepiej matem się kontentować i żyć w pokoju.